ΕΚΣΩΜΑΤΩΣΗ

Ανοίξτε, στη ζωή ξανά να βγω
κρεμιέμαι για καιρό σ αυτό το αμπέλι
ο θάνατος με πήρε από μωρό
μα τώρα το τσαμπί μου στάζει μέλι

μετριούνται οι σπορές από το ζευγά
που σπέρνει τριαντά-ψυχα στο χώμα
κουράστηκαν να κλαίνε τα μωρά
για τις ψυχές που τρύπησαν το σώμα

με βρήκες να κοιτώ τον ουρανό
τη γέννηση να ψάχνω ενός σπουργίτη
δε γεύθηκα ακόμα το «μικρό»
το μέγιστο με σέρνει από τη μύτη

με βρήκες άσπρη τέφρα να σκορπώ
σε υπόγεια, υφάλμυρα ποτάμια
ωρίμασα μαζί με το νεκρό
σε ξέσκεπα, ηλιακά, μποστάνια

γλιστρά σα σκούδο, το άστρο, ιταλικό
κι ανοίγει χαραμάδες η αγάπη
αγκάλιασέ με κάτω απ το νερό
να γίνει φυσαλίδα αυτό το δάκρυ…