Απ τη βροχή, που έξω σάρωσε τα δέντρα
ένα νερόκλαδο το τζάμι γρατζουνά
ο ουρανός ρίχνει κομμάτια από πέτρα
και το χαλάζι στα φρεάτια κολυμπά
Σαββάτο απόγευμα, και βγήκα από τις ράγες
πατώντας γκάζι σε απότομη στροφή
μοιάζουν με σπόρους δακρυγόνων οι ψιχάλες
θέλω να μάθω έξω απ τους δρόμους τη ζωή
Το πρώτο βήμα κάθε νέας περιπέτειας
κρύβει ταξίδια που παρέμειναν μισά
μιας προσδοκίας εθισμένης και αναίτιας
που σε παρέλκυσε από όνειρα βαθιά
Σαββάτο απόγευμα, νωρίς που σκοτεινιάζει!
για του Αυγούστου την απέθαντη φωτιά
κι αν γλύφει ο γύπας τις πληγές μου δε με νοιάζει
φτάνει που ζω και ονειρεύομαι ξανά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου