«Τρόχισέ με, αυτό το απόγευμα»
ζητά ο χρόνος απ το ανέσπερο σύμπαν
που προσωρινά απαρνιέται τη δικαιοδοσία του στην άφεση,
αντιπροτείνοντας:
«επισκέψου το θάνατο: μπορεί να στρογγυλέψει κάλλιστα τη μαδάρα σου
μύρισε, για να πειστείς, και τους ανθούς που ξερνούν οι μαύρες ιτιές του
αρωμάτισε με νεκρούς ασφοδέλους το γελαστό πέτο σου
σκοτείνιασε τα αθώα μάγουλά σου, με άγριους συλλογισμούς
έτσι, θα του αρέσεις πιότερο, σαν τον κοιτάξεις, με τη λαγνεία του προδομένου συνεργάτη
πάρε στα χέρια σου νά χεις
και δυο μικρά διαστημικά χάλκινα όστρακα, με το πετράδι τους το λίκνο,
το καρβουνιασμένο διαμάντι της αβύσσου,
τη σύντομη ζωή, τη χωρίς περιέργεια διαδρομή, που συχνά συμπυκνώνει την περίσσεια της αιωνιότητας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου