Πρίμα Βίστα

Να πάρω της παράδοσης
το σώμα το σταρίσιο
κι απ του γλυκού Βυζάντιου
το ρούχο να τη γδύσω

τα κόκαλα εως να φανούν
να βγάζω καλυμμαύκια
τα ράσα του ζευγά να βγουν
και τα χρυσά ραβδάκια


στου πλοίου τους αέρηδες
να ψάλλω μια ιστορία
να σαλευτούν οι έριδες
να γίνουν μια σωρεία

στα φύκια τα νεόσπαρτα
ν αφήσω το μαντήλι
που άπλωσες στα γόνατα
και τ άγγιξες στα χείλη


στου κριαριού το σφάξιμο
να σπάσω μία στάμνα
στου κορακιού το κράξιμο
να σβήσω μια λαμπάδα

στης πόλης το ξημέρωμα
και στου χωριού τη νύστα
να νιώσω το ημέρωμα
το αιώνιο πρίμα βίστα

ακούσανε τα στόματα
μιλήσανε τα αφτιά μας
τα αιώνια τούτα χώματα
μισούνε τη θωριά μας