ΤΟΥ ΕΓΩΠΑΘΗ Ο ΩΜΟΣ

Του εγωιστή ο φίλος
είναι ο εγωισμός
κι όταν γίνει ο κόσμος μύλος
μια συγγνώμη ειν ο θεός

στα περβάζια της φοβέρας
στα ριζά της λησμονιάς
αναφύεται το τέρας
της αλήστου μοναξιάς

κι όταν ψάχνεις ν ακουμπήσεις
κουρασμένος και γυμνός
του εγωπαθή ο ώμος
θά ναι πάντα δανεικός

σου ψαλίδισε τη χαίτη
να γυαλίσει ο λαιμός
μα δε βλέπεις στον καθρέφτη
αν δεν είσαι ο πίσω-μπρος

συναδέλφωση στα χρόνια
της χολέρας μη ζητάς
είχες όνειρα από χιόνια
μα την άνοιξη ξυπνάς

κι όταν ψάχνεις ν ακουμπήσεις
κουρασμένος και γυμνός
του εγωπαθή ο ώμος
θά ναι πάντα δανεικός