Πίνακας: Van Gogh
Πώς μ’ αρρωσταίνει το φεγγάρι
καμιά φορά μπροστά του οι άνθρωποι τρελαίνονται
όπως το βλέπουν μοναχοί απ’ το μπαλκόνι
πώς με γιατρεύει το σκοτάδι
αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ερωτεύονται
γιατί φοβούνται σε αυτό να μένουν μόνοι
Πόσο μ’ αρέσουνε τ’ αστέρια μες στα μάτια σου
που τα κοιτάζεις κάθε βράδυ στον καθρέφτη
θα’ θελα να’ μουνα αέρας στα μαλλάκια σου
να μ’ ακουμπάς όταν τ αγγίζεις με το χέρι
Πόσο αξίζουν κάτι νύχτες
όπως αρχίζουν να μικραίνουνε την άνοιξη
που οι φαντάροι ξεκινούν περιπολίες
και συζητάνε για την άδεια
και για εκείνους που το Μάη απολύονται
κι άλλες μικρές προσωπικές τους ιστορίες
Πόσο μ’ αρέσουνε τ’ αστέρια μες στα μάτια σου
που τα κοιτάζεις κάθε βράδυ στον καθρέφτη
θα’ θελα να’ μουνα αέρας στα μαλλάκια σου
να μ’ ακουμπάς όταν τ αγγίζεις με το χέρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου