Στο σώμα σου έκαιγες θυμάρι και του ζητούσες να σε πάρει
για λίγο απ’ το φθινόπωρο και ύστερα ξανά
ξανά στο ίδιο μαξιλάρι για τα απούλητα παζάρι
ξένη απόφαση η ζωή, λυμένα τα σκυλιά
Πώς με κοιτάς μ’αυτήν την όψη, ακατανόητου αστείου
νιώθω πως ζω πάνω στην κόψη ενός σκισμένου εισιτηρίου
πώς με κοιτάς μ’αυτήν την όψη του πληγωμένου του θηρίου
αργοπεθαίνω στα υπόψη τέλος κι αυτού του Ιουνίου
Στο σώμα σου άναψες φανάρι και του ζητούσες μία χάρη
να φύγεις για τα σύννεφα και ύστερα ξανά,
ξανά στο ίδιο μαξιλάρι να σε κοιμίζει με καμάρι
τρύπιο μπαλόνι η ψυχή και στάχυα τα μαλλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου